S01E01 - Για αρχή #Blackout
#BlackLivesFuckingMatter
Καλημέρα!
Αυτό το newsletter υπάρχει για δύο λόγους, τους εξής τρεις:
Από την αγάπη που ανάπτυξα τα τελευταία δύο χρόνια για τα newsletter. Μαζεμένη, συστηματική πληροφορία για τα ζητήματα που επιλέγεις, χωρίς διαφήμιση και spam. Στην ίδια κατηγορία βάζω και τα Podcast αλλά είναι άλλη συζήτηση (που θα γίνει).
Από την αγάπη που είχα από μικρός για πληροφορία και να μαθαίνω. Δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο γι’ αυτά που ενδιαφέρουμε εμένα αλλά κι αυτό είναι μια ιστορία που θα ακολουθήσει.
Την ανάγκη μου να βάλω όλη αυτή την πληροφορία σε σειρά. Είναι πολλά αυτά που βλέπουμε και διαβάζουμε, ακόμα περισσότερα αυτά που γίνονται κι αν είναι όλα αυτά να μας δώσουν μια πιο γενική προοπτική, τότε πρέπει να μπουν και σε σειρά.
Σε εβδομαδιαία βάση λοιπόν θα μαζεύω αυτή την πληροφορία και θα την μοιράζομε, λογικά συνοδευόμενη από την αποψάρα μου. Περιμένω σχόλια, θετικά ή αρνητικά, ζεστά και κρύα σαν την εκδίκηση, σταύρωμα κι ότι τέλος πάντων θα σας κάνει να αισθανθείτε καλύτερα.
Η θεματολογία θα περιστρέφεται γύρω από την τεχνολογία, το περιβάλλον, την κοινωνία, το κράτος και τους Homo Sapiens ως παράγοντα αλλαγής, αποσυντονισμού και διατάραξης των πάντων. Η προοπτική που ψάχνουμε αφορά πως πρέπει να (ξανά)προσεγγίσουμε τα πάντα. Είμαστε στο μέσο μια πανδημίας και την αρχή μεγάλων αλλαγών. Εξού και το “The A Paradigm”.
Αλλά για πρώτη φορά, “First things first” που λένε και στο χωριό μου:
#BlackLivesMatter
Δεν είναι 1921 να έχει συμβεί η σφαγή στην Tulsa για να σοκαριστούμε. Δεν είναι 1968 να έχει μόλις σκοτωθεί ο Martin Luther King. Είναι 2020 και η πραγματική έκπληξη είναι ότι ακόμα πρέπει να συζητάμε τα αυτονόητα. Είναι πραγματική έκπληξη που ως λευκοί δεν αναγνωρίζουμε την προνομιακή ζωή μας και ως δυτικοί δεν αναγνωρίζουμε το πόσο σε βάρος άλλων ζούμε. Είναι πραγματική έκπληξη που σοκαριζόμαστε με αυτά που βλέπουμε στις άλλες χώρες αλλά εδώ τα ανεχόμαστε ή και τα επικροτούμε (ποια η δικαιολογία σου για την πλατεία της Αγ. Παρασκευής δηλαδή τώρα που δεν την πέφτουν μόνο στα αμαρτωλά Εξάρχεια)
Για αρχή η φωτογραφία που έπρεπε να συνοδεύει την αρχική είδηση αλλά δυστυχώς τους πήρε μερικές μερούλες:
Ο George Floyd δολοφονήθηκε στον δρόμο, χωρίς να προβάλει αντίσταση, χωρίς να νοιάζει του παραπάνω κυρίους. Έπρεπε να χαλάσει το σύμπαν απλά για να τους συλλάβουν μόνο και μόνο επειδή ήταν αστυνομικοί. Προφανώς αν τον Floyd τον είχε σκοτώσει δικός του, θα ήταν και αυτός νεκρός ήδη.
Άργησαν γιατί δεν ξέρανε? Όχι. Μέχρι και η γιαγιά μου ξέρει τι έγινε (προσοχή, όχι πολύ ευχάριστο βίντεο, σίγουρα όχι feelgood, απαραίτητο μπας και νιώσουμε).
H αντίδραση άμεση από εκεί που το περιμένεις (κοινότητες μαύρων και λατίνων) αλλά και από εκεί που δεν το περιμένεις. Είναι σημαντικό να βλέπεις, έστω και σε περιορισμένη κλίμακα, λευκούς να οδηγούν την κουβέντα για το λεγόμενο White People Priviledge. Seth Rogen, Billie Eilish χαρακτηριστικά δείγματα γραφής αλλά θέλει ακόμα δουλίτσα (Σημείωση: Μίλησε με καθυστέρηση χρόνων κι ο Jordan. Χαμούλης!)
Οι διαδηλώσεις συνοδεύτηκαν από ακόμα πιο αντιδραστική στάση της αστυνομίας κι έγινε το αναμενόμενο: πέθαναν κι άλλοι άνθρωποι. Όχι δεν πέθαναν, δολοφονήθηκαν. Κι όχι μόνο από την αστυνομία αλλά και από τις ακροδεξιές ομάδες που βγήκαν παγανιά που φυσικά κανέναν από την πλευρά της αστυνομίας δεν απασχολεί η δράση τους (αν σου θυμίζει κάτι, θα επανέλθω).
O Trump στα παπαρια του φυσικά για τους ακροδεξιούς, κανείς άλλωστε δεν τα βάζει με τον κοσμάκη που τον εκλέγει. Βρήκε εχθρό στο πρόσωπο των ANTIFA και κήρυξε επιτέλους τον δικό του πόλεμο μιας και κάθε Πρόεδρος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει έναν στο παλμαρέ του. Το πρόβλημα φυσικά με αυτόν είναι ότι τον κήρυξε εσωτερικά αλλά ίσως αυτό χρειάζεται.
Μια προσωπική σημείωση: δεν θεωρώ ότι ο τύπος είναι βλαμμένος ή χαζός όπως λένε αρκετοί. Είναι απλά ένα άκρο που συνδυάζει παντελή έλλειψη ηθικών κολλημάτων, τρομερή αυτοπεποίθηση και χάλια αισθητική. Κάτι που γενικά δεν είναι τόσο σπάνιο τριγύρω μας. Η διαφορά είναι ότι αυτός είναι Πρόεδρος της Αμερικής και οι άλλοι ψηφοφόροι του. Ποιος είναι ο ηλίθιος? To KPI του είναι η επανεκλογή του κι επηρεάζεται μόνο από όσους ψηφίζουν στις εκλογές κι όχι στις δημοσκοπήσεις και σίγουρα όχι από εμάς. Θα πει και θα κάνει ότι χρειάζεται και θα τον ακούσουν. Ποιος είναι ο ηλίθιος?
Τα επεισόδια που λάβανε χώρα τα κριτικάρουν οι βολεμένοι λευκοί αλλά, είπαμε, η οπτική είναι τόσο διαστρεβλωμένη που χάνουμε τα βασικά. Ο κ. Mark Jakobs, που κάποια από τα μαγαζια του γνωρίσανε τις εικαστικές παρεμβάσεις των διαδηλωτών, δεν έχει τέτοιες στρεβλώσεις στην οπτική του. Είναι ξεκάθαρος και θέλουμε κι άλλους παρακαλώ και άμεσα.
Η αστυνομική και γενικότερα συστημική βία είναι διαρκής και διαχρονική. Προφανώς γνωρίζει σκαμπανεβάσματα με την προσέγγιση που ακολουθεί η κάθε κυβερνώσα πλειοψηφία αλλά δεν εξαφανίζεται. H έλευση του Trump όξυνε τα πράγματα (όπως αντίστοιχα έγινε και στην Ελλάδα με την έλευση του Κούλη) και δείχνει ξεκάθαρα ότι διαφορές υπάρχουν. Αλλά το καλύτερο δεν είναι απαραίτητα καλό. Το κράτος, το δημοκρατικό κράτος των πολιτών για τους πολίτες, δεν μπορεί να λειτουργεί ως η χειρότερη εκδοχή τους αλλά ως η καλύτερη. Οπότε η απαίτηση για άμεση και διαρκή μετακίνηση της βελόνας πρέπει να είναι καθολική και σίγουρα όχι μόνο στις ΗΠΑ.
Αφενός η μία πλευρά είναι η ριζική αναδιάρθρωση της αστυνομίας και της όποιας έννοιας της επιβολής της τάξης και προτάσεις υπάρχουν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Αν την πάμε ακόμα παραπέρα και συζητήσουμε τι ακριβώς κάνει η αστυνομία, τότε μπορούμε να μιλήσουμε ακόμα και για το πόση αστυνόμευση πραγματικά χρειαζόμαστε. Από την άλλη, υπάρχει η ουσία του πράγματος: ο ρατσισμός. Πριν περίπου ένα μήνα, ένας Αμερικάνος μαύρος βγήκε για πρωινό τρέξιμο. Δύο λευκοί, πατέρας και γιος, τον είδανε και νομίζανε ότι είναι κλέφτης που τρέχει. Βούτηξαν τα όπλα τους, μπήκαν στο φορτηγάκι τους, τον κυνήγησαν, τον στρίμωξαν, τον σκότωσαν. Οι αστυνομία τους αθώωσε ως αυτοάμυνα, η εισαγγελία τους απάλλαξε και μόνο όταν βγήκαν τα βίντεο στην φόρα, τους πιάσανε. Δεν είναι ο πατέρας ρατσιστής. Δεν είναι ο γιος που έμαθε από τον πατέρα να είναι ρατσιστής. Είναι όλο το σύστημα. Παραμένει, δεν άλλαξε κι εμείς εθελοτυφλούμε λέγοντας “Απαπαπα εγω δεν ειμαι ρατσιστής” . (Αναλυτικά το story εδώ).
Ο ρατσισμός είναι ο νέος πόλεμος και τον ασκούμε πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά σε οτιδήποτε είναι διαφορετικό μας. Θέλει κουράγιο και στομάχι για να καταλάβουμε την θέση μας στον κόσμο και να την αποδεχτούμε. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Εντάξει, χωρίς γκιλοτίνες ίσως αυτήν την φορά αδέρφια.
Δεν είναι όλοι το ίδιο κι αλίμονο αν ήταν. Αυτές οι καταστάσεις συνήθως βγάζουν διάφορους μικρούς καθημερινούς ήρωες, από αυτούς που θέλουμε να έχουμε παραπάνω. Δύο απλά παραδείγματα:
Rahul Dubey: Όταν έξω γινόταν σφαγή, άνοιξε το σπίτι του στους διαδηλωτές.
Hamid Khan: Ακτιβιστής στο Los Angeles που καταπολεμά την χρήση νέων τεχνολογιών προκειμένου να εντατικοποιηθεί η παρακολούθηση και η καταστολή.
Extra - Bruce Springsteen: Σίγουρα όχι μικρός και καθημερινός αλλά ακόμα έχει επαφή με το να είσαι μικρός και καθημερινός και “ασήμαντος”. The Boss speaks.
#TheMedia
#TillNextTime
Αν βρήκατε ενδιαφέρον ότι διαβάσατε, στείλτε το στους φίλους σας. Αν το είδατε στο web γραφτείτε στην λίστα για να μην χάνεστε (κουμπί παρακάτω). Αν έχετε όρεξη για κουβέντα, περιμένω τα σχόλια και προτάσεις.
Όλα θα πάνε καλά στο τέλος ;)