Τέτοιες μέρες πέρυσι, βολτάραμε με τον Λόγκο στην βόρεια Νορβηγία και κάναμε practice το Social Distancing σε μια χώρα που είναι πραγματικά στημένη για πανδημίες. Η περιήγηση στα Lofoten είναι μια ατελείωτη εναλλαγή βουνού και θάλασσας, καφέ και κίτρινου, θάλασσας και χιονιού που σε βάζει όλο και πιο μέσα στον ωκεανό. Τα νησάκια φτιάχνουν μια ιδιότυπη χερσόνησο και κάθε γωνία είναι καρτ ποσταλ. Ανοίχτε τέλος πάντων κάνα χάρτη για να μην καταλήξω να λεω για δελφίνια και φάλαινες στον ωκεανό κι άλλα εμετικά.
Με τα πολλά, στο τέλος του δρόμου είναι ένα μικρό χωρίο, το Å. Απλό, νέτο, σκέτο Å.
Το τέλος είναι η αρχή και χρειαζόταν το γαμημενο νέτο, σκέτο Å για να αρχίσει πάλι η καρκάλα να στροφάρει για τα καλά.
Με αυτά και τα άλλα λοιπόν, πατάμε φέτος τα 40. Μετά από μερικούς πολέμους, πτώσεις πύργων, μετάβαση από την γειτονιά στα Social Media, από την κασέτα στο MP3 και μετά στο Spotify, από την μπάλα στον δρόμο στην δουλειά, στο κραχ που συμβαίνει μια φορά μόνο ανά γενιά αλλά, guess what, ξανασυμβαίνει αυτές τις μέρες.Η αλήθεια είναι ότι δεν προλάβαμε να βαρεθούμε. Το μόνο ζητούμενο λοιπόν είναι αν καταφέραμε να μάθουμε. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Αν κάποτε δεν ήξερες κάτι, αν συνέβαινε κάτι δεν το καταλάβαινες, το έριχνες στον Θεό. Τον όποιο Θεό ή Θεούς τουλάχιστον. Πλέον, σαν αυτάρεσκα όντα που έχουμε όλη την γνώση του κόσμου στο χέρι μας, δεν υπάρχουν άγνωστες δυνάμεις να κατηγορήσουμε μιας κάτι τέτοιο θα μας έκανε να μοιάζουμε ηλίθιοι. Ξέρουμε για το οτιδήποτε ποιος φταίει, ποιος συνωμοτεί, ποιος έχει βάλει το χέρι του. Πιστεύαμε ότι μόνο οι ταξιτζήδες ήταν παντογνώστες αλλά όχι. Παγκόσμιες συνομωσίες και συμφέροντα είναι πίσω από πανδημίες και νέα δίκτυα και εμβόλια αλλά όταν στο τέλος της ημέρας δεν βρεις λύση, ψάχνεις τελικά τον Θεό. Τον όποιο Θεό ή Θεούς. Παράνοια.
Σε αυτό λοιπόν τον ένα χρόνο που πέρασε από την βόλτα στο Å και με όλα τα παραπάνω να τρέχουν γύρω μου, η σκέψη ήταν απλή. Τα πρώτα 40 χρόνια αν μη τι άλλο πέρασαν, έγιναν, τελειώσανε και ήταν ωραία. Πως θα είναι τα επόμενα 40, αν την βγάλουμε καθαρή? Πως θα είναι επαγγελματικά, προσωπικά, πώς θα είναι η χώρα μου, ο πλανήτης μου? Μέχρι που μπορώ να βάλω το χεράκι μου μέχρι να το κόψει κάποιος? Και τι σημαίνει να το κόψει? Θα ξαναβγει? Θα μου λείψει? Πως θα μπορέσω να έχω περισσότερο έλεγχο στο τι θέλω εγώ να κάνω? Πως το παίρνεις από την αρχή, από το Α, έχοντας στην καρκάλα μας αυτά που έχουμε?
Η γρήγορη απάντηση είναι ότι όπως είμαστε τώρα, τα πράγματα δεν είναι και σουπερ ευοίωνα. Κι αν δεν πάει καλά για τον διπλανό μου, δεν πάει και για μένα και για σένα. Το γιατί και το πως όμως μου είναι θολά και κάπως όλα πρέπει να μπουν σε σειρά. Στην αναζήτηση λοιπόν μιας νέας προσέγγισης των πάντων, θα προσπαθήσω εδώ να βάλω σε σειρά το πως αντιλαμβάνομαι το τι γίνεται γύρω μας: πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, επιχειρηματικά, ψυχολογικά. Το “Πως μπορούν όλα αυτά να συνδυαστούν επιτέλους με τρόπο που δεν θα μας σκοτώσει όλους στο τέλος” δεν είναι ένα ιδεοληπτικό ή φιλοσοφικό ερώτημα αλλά άμεση απαίτηση μιας και η ασυδοσία μας μας χτύπησε την πόρτα.
Θα προσπαθήσω να περιορίσω την πολυλογία μου και στην θέση της θα βρίσκει αυτά που διαβάζω κάθε βδομάδα και βρίσκω άξια συζήτησης. Και αυτό μάλλον είναι το ζητούμενο. Να μιλήσουμε λίγο, ουσιαστικά & με δεδομένα για το κοινό μας καλό.
Να τα λέμε.
Και για να τα λέμε, κάντε subscribe και θα λαμβάνετε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα ένα newsletter με οτιδήποτε τσίγκλισε το μάτι μου, τα νεύρα μου, το χειλάκι μου κι ας μην συνεχίσω άλλο.
Θα είμαι το πιο χρήσιμο spam της εβδομάδας σας!
ΥΓ: Κάντε share ρε!